Δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα από μία χειμωνιάτικη κυριακάτικη βόλτα στην παραλία.

Μετά από ένα οικογενειακό γεύμα, η βόλτα δίπλα στη θάλασσα σε μία παραλία που τον Ιανουάριο μοιάζει ερημική, είναι από τις μικρές στιγμές ευτυχίας που δεν χρειάζεται εξηγήσεις.

Οι εκπλήξεις που συναντάς όσο περπατάς κατά μήκος της παραλίας είναι μοναδικές.
Στα μέσα του χειμώνα και ενώ η θάλασσα έχει βγει προς τα έξω, έχει παρασύρει μαζί της χιλιάδες μικρούς θησαυρούς και εκπλήξεις και τους έχει βγάλει στην αμμουδιά.

Η παραλία στο Καλαμάκι στη Ζάκυνθο, είναι ο προορισμός μας.
Εκεί που το καλοκαίρι βρίσκει καταφύγιο η χελώνα καρέτα καρέτα, εκεί που οι χιλιάδες τουρίστες έρχονται για να απολαύσουν τις διακοπές τους, μοιάζει τώρα τόσο μόνη της και ήρεμη, με έναν όχι γαλανό ουρανό, αλλά ένα συνδυασμό γαλάζιου αναμιγμένο σε γκρι σύννεφα . Εκεί που ο ήλιος πριν από λίγους μήνες κυριαρχούσε, τώρα διστάζει να εμφανιστεί γιατί  ξέρει πως δεν είναι ακόμα η σειρά του, πως δεν έχει έρθει ακόμα το καλοκαίρι.

Εμείς βρεθήκαμε εκεί. Περπατήσαμε κατά μήκος, χαζολογήσαμε, φιλοσοφήσαμε και απολαύσαμε τη στιγμή. Στα πρώτα βήματα μας στην παραλία ανάμεσα στην άμμο και τα λιγοστά φύκια, κρύβονταν κάποια γυαλιά ηλίου, κάποιου ταξιδιώτη που πριν από καιρό ήταν εδώ. Μπορεί να τα ξέχασε ή να τα έχασε, μπορεί τότε να του τα έκρυψε η θάλασσα για να μας τα εμφανίσει εμάς τώρα. Ποιος ξέρει? Η αξία τους πλέον βρίσκεται μόνο στην ανακάλυψη, άλλωστε το κύμα έχει καταφέρει να τα παρασύρει και να τα φθείρει..

Λίγο πιο κάτω σε ένα μικρό βουναλάκι που έχει σχηματίσει φυσικά η άμμος, παρασύρθηκαν εκατοντάδες κοχύλια που δεν μπόρεσαν να επιστρέψουν στο βυθό. Με λιγοστό βάρος δεν μπόρεσαν να κρατηθούν στο νερό και βρέθηκαν αγκαλιά με ένα κύμα στην αμμουδιά. Το κύμα επέστρεψε στη θάλασσα, τα ίδια όμως έμειναν να κάνουν παρέα το ένα στο άλλο, και για να τα θαυμάσουμε εμείς. Κοντοσταθήκαμε για λίγο και τα κοιτάξαμε. Όλα μαζί ήταν εντυπωσιακά, διαφορετικά σχήματα και σχέδια, διαφορετικά μεγέθη, το κάθε ένα ξεχωριστά φτιαγμένο από το δημιουργό καλλιτέχνη του. Αναρωτηθήκαμε πως έφτασαν ως εδώ, πώς πήραν τα σχέδια τους? Η απάντηση ήρθε όταν ακούσαμε τον ήχο που κάνουν τα κύματα. Αυτή η συνεχής διαδικασία, είναι ένα τεράστιο φυσικό εργοστάσιο δημιουργίας και ομορφιάς. Μας συνεπήρε ο ήχος των κυμάτων σκεπτόμενοι τα πολύχρωμα κοχύλια.

Μετά από λίγο σκεφτήκαμε να προχωρήσουμε λίγο πιο κάτω σε αυτή την πανέμορφη παραλία, δίπλα σε ένα από τα πολλά καλοκαιρινά ξενοδοχεία που έχει η Ζάκυνθος. Σταματήσαμε όμως! Δεν αφήσαμε την εικόνα του παραμελημένου ξενοδοχείου και ένα σωρό από τα σκουπίδια μπροστά στην παραλία του, να μας χαλάσουν τις όμορφες στιγμές από τις εξερευνήσεις μας. Η ομορφιά από τα κοχύλια, την παραλία και την αμμουδιά έμεινε στην μνήμη μας και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής